Archivo de la categoría: Poesía

Día das Letras Galegas 2011

El 17 de mayo de todos los años, desde 1963, se celebra el Día de las Letras Gallegas (Día das Letras Galegas), para homenajear a personas que hayan tenido una importante creación literaria en gallego o hayan defendido el gallego. Cada año se dedica a una persona diferente y como condición se exige que haya fallecido al menos 10 años antes. Se celebra un día como hoy porque fue un 17 de mayo cuando se publicó en La Habana el primer ejemplar de Cantares Gallegos de Rosalía de Castro.

Este año se dedica a un autor que desconocía, Lois Pereiro, que nació en Monforte de Lemos en 1958. No he tenido demasiado tiempo para leer su obra, pero como lo poco que he leído me ha gustado y hoy es 17 de mayo qué mejor día para rendirle un pequeño homenaje desde este blog también. Aquí os presento uno de sus poemas que circulan por internet:

Transmigración

Esta enerxía xa non vai ter fin,
non foi creada nin será destruída.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emocións alleas
tatuadas noutros corpos paralelos,
en simultáneas procesións
sen pausa.

Nun cálido universo apaixonado
voume dosificando con usura,
ata que chegue a hora de voltar,
canso e feliz,
ó punto de partida.

Lois Pereiro, Poemas da morte sobrevivida a forza de paixón e sabotaxes.

Que se podría traducir como:

Transmigración

Esta energía no va a tener fin
no fue creada ni será destruida.
Irá ocupando diferentes vidas,
transformándose en emociones ajenas
tatuadas en otros cuerpos paralelos,
en simultáneas procesiones
sin pausa.

En un cálido universo apasionado
me voy dosificando con usura,
hasta que llegue la hora de volver,
cansado y feliz,
al punto de partida.

Lois Pereiro, Poemas de la muerte sobrevivida a fuerza de pasión y sabotajes.

Y este otro que me gusta especialmente:

Cartografía

Cal morto xa
ou vencido
falo sen min
e durmo
no desastre

Debera ser posible
facer mapas do odio
e os húmidos monólogos
das cisternas
de noite
descifrar

Lois Pereiro

Que en castellano sería:

Cartografía

Cual ya muerto
o vencido
hablo sin mí
y duermo
en el desastre

Debería ser posible
hacer mapas del odio
y los húmedos monólogos
de las cisternas
de noche
descifrar

Lois Pereiro

Homenaje

Aquella veinteañera de hace un cuarto de siglo,
marcada antes de tiempo por la vida,
aún reciente la herida
y en los ojos las sombras del peligro,
es esta compañera, esposa, amada, amante,
cómplice, madre, musa y copiloto,
cuyo control remoto
anima al mundo entero a ir adelante,
que, por que vivan otros, de su vida se olvida,
que prefiere a su júbilo el ajeno,
y con pulso sereno
cuanto toca endereza y reaviva.
Y yo, sin merecerla,
disfruto de la suerte de quererla.

Jesús Munárriz, Sólo amor.

Paisaje grana

La cumbre. Ahí está el ocaso, todo empurpurado, herido por sus propios cristales, que le hacen sangre por doquiera. A su esplendor, el pinar verde se agria, vagamente enrojecido; y las hierbas y las florecillas, encendidas y transparentes, embalsaman el instante sereno de una esencia mojada, penetrante y luminosa.

Yo me quedo extasiado en el crepúsculo. Platero, granas de ocaso sus ojos negros, se va, manso, a un charquero de aguas de carmín, de rosa, de violeta; hunde suavemente su boca en los espejos, que parece que se hacen líquidos al tocarlos él; y hay por su enorme garganta como un pasar profuso de umbrías aguas de sangre.

El paraje es conocido, pero el momento lo transtorna y lo hace extraño, ruinoso y monumental. Se dijera, a cada instante, que vamos a descubrir un palacio abandonado… La tarde se prolonga más allá de sí misma, y la hora, contagiada de eternidad, es infinita, pacífica, insondable…

– Anda, Platero…

Juan Ramón Jiménez, Platero y yo